Κατάθεση ψυχής από τον πατέρα του αδικοχαμένου αστυνομικού της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. που έχασε τη ζωή πριν από ενάμισι μήνα σε ενέδρα στο Ρέντη.
Το Πάσχα είναι παραδοσιακά μια άκρως οικογενειακή γιορτή. Το φετινό Πάσχα, όμως, δεν θα είναι το ίδιο για την οικογένεια του Γιώργου Σκυλογιάννη. Ο Χρήστος Σκυλογιάννης, πατέρας του 22χρονου Γιώργου, ξέσπασε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Espresso και μίλησε με την πληγωμένη, μα συνάμα οργισμένη, φωνή του γονιού που έχασε τόσο άδικα και πρόωρα το παιδί του, για τον δικό του Γιώργο, για το πώς βιώνει η οικογένειά του την απώλεια και για τις σκέψεις που περνούν τώρα από το μυαλό του. Δεν ξεχνάει φυσικά ούτε τον 23χρονο Γιάννη Ευαγγελινέλη, τον συνάδελφο του γιού του στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. που πέθανε στο Ρέντη από τις σφαίρες των καλάσνικοφ των δραστών.
Τα λόγια του τραγικού πατέρα είναι αιχμηρά: «Θέλω να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι αδίστακτοι φονιάδες που έκοψαν τόσο απότομα το νήμα της ζωής του αγαπημένου μου Γιώργου, αλλά και του συναδέλφου του, Γιάννη. Μόνο έτσι θα ησυχάσουμε οι οικογένειες (…) Για τα παιδιά αυτά έκλαψε και πόνεσε ολόκληρη η Ελλάδα».
«Εύχομαι να μπορούσα να πάρω τη θέση του κι εκείνος να συνέχιζε να ζει, να πραγματοποιούσε τα όνειρά του, να έκανε οικογένεια, να γερνούσε..», πρόσθεσε.
Για την κατάσταση που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στο σπίτι, ο Χρήστος Σκυλογιάννης λέει: «Προσπαθούμε να βρούμε κουράγιο, για να μεγαλώσουμε τα άλλα τέσσερα παιδιά μας. Δεν μπορούν να μας βλέπουν να σερνόμαστε σαν νεκροζώντανοι (…) Έχουμε την υποχρέωση να φανούμε δυνατοί για να είναι αυτά καλά. Ο μικρότερος γιός μου είναι μόλις 4 ετών και η μικρότερη κόρη μου 9 ετών. Είναι πολύ μικρά για να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της απώλειας, αλλά αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν αν το κλίμα μέσα στο σπίτι είναι πένθιμο».
Σαν κακόγουστο παιχνίδι της μοίρας και τραγική ειρωνεία, μοιάζει το γεγονός ότι ο 22χρονος Γιώργος θα μπορούσε σήμερα να είναι ζωντανός, αν του είχε δοθεί από την υπηρεσία του η άδεια που είχε ζητήσει για να πάει στην γενέτειρά του, στα Τρίκαλα, για τις Απόκριες. Ο Γιώργος Σκυλογιάννης είχε ζητήσει 3ωρη άδεια για εκείνη τη μοιραία μέρα, προκειμένου να προλάβει το λεωφορείο των 19:00 και να πάει στα Τρίκαλα για τις Απόκριες.
«Είχαμε τηλεφωνηθεί και τον περιμέναμε μία από εκείνες τις ημέρες. Δεν απαντούσε στις κλήσεις μας εκείνη τη μέρα και ανησυχήσαμε, γιατί υποθέσαμε ότι θα είχε δουλειά. Όταν μας πήρε ο αστυνομικός διευθυντής κόπηκαν τα πόδια μας, αφού ήδη ακούγαμε από την τηλεόραση τι συνέβαινε στην Αθήνα», θυμάται ο πατέρας του.
«Θα ήθελα ο γιος μου να είναι το τελευταίο θύμα και να γίνει κάτι με τα Σώματα Ασφαλείας για να μην θρηνήσουν άλλοι γονείς» εύχεται Χρήστος Σκυλογιάννης.
Και θυμάται την αγάπη του για το Σώμα που επικράτησε εκείνης για την μπάλα: «Το ήθελε από μικρό παιδί. Του άρεσε και ο αθλητισμός πολύ και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο. Αλλά η αγάπη του για την αστυνομία νίκησε το ποδόσφαιρο. Όταν μπήκε στο Σώμα και πήρε τα πρώτα του λεφτά, σταμάτησε να μας ζητάει. Ήθελε να τα βγάζει πέρα μόνος του, με αυτά τα λίγα που έπαιρνε, να μας ξαλαφρώνει. Και είχε μόλις δύο χρόνια στην αστυνομία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου