«Θα γίνει… της Κερατέας!»

Αν θα ήθελε κάποιος να προϊδεαστεί για την κατεύθυνση στην οποία οδηγείται η χώρα στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, δεν έχει παρά να ανασκοπήσει την κατάσταση, η οποία επικρατεί στις εθνικές οδούς, σε σχέση με τα διόδια που καταβάλλονται από όποιους επιχειρήσουν να περάσουν απ’ αυτά.

Πασχαλινή έξοδο είχαμε την περασμένη εβδομάδα, ο συνολικός όγκος οχημάτων και επιβατών που κινήθηκαν στο εθνικό κυρίως οδικό δίκτυο, αν και υπολειπόμενος σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, δεν παύει να είναι ιδιαίτερα αυξημένος.

Η αυξημένη αυτή κίνηση έφερε στην επιφάνεια εκ νέου και με πιο έντονο τρόπο το πρόβλημα των διοδίων. Δύο είναι τα βασικά σημεία τριβής ανάμεσα στις κατασκευαστικές εταιρείες και το κράτος (που φαίνεται να συμπλέουν) και τους πολίτες – οδηγούς που κάνουν χρήση του εθνικού οδικού δικτύου.

Το πρώτο από αυτά η περίφημη «εθνική οδός» Κορίνθου – Πατρών, η οποία επί σειρά ετών δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα εκτεταμένο εργοτάξιο. Τα αυτοκίνητα είναι αναγκασμένα να κινούνται σε μία όλη κι όλη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, με τις δύο κατευθύνσεις να χωρίζονται υποτυπωδώς από πλαστικά, τα οποία μάλιστα είναι τόσο σκουρόχρωμα που κατά τη διάρκεια της νύχτας είναι δυσδιάκριτα. Ο κίνδυνος οποιοδήποτε όχημα, ακόμα κι αν κινείται με χαμηλή ταχύτητα να πέσει πάνω τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την πρόκληση σοβαρότερου ατυχήματος είναι προφανής. Πέρα από το σοβαρότατο αυτό γεγονός, το επιπλέον αδιαμφισβήτητο στοιχείο πως για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής τα οχήματα είναι αναγκασμένα να κινούνται με ταχύτητες χαμηλότερες και από αυτές που αντιστοιχούν σε επαρχιακό δρόμο κακής μάλιστα κατάστασης ή ακόμα περισσότερο σε χωματόδρομο, είναι κάτι που δεν κάνει να ιδρώνει το αυτί ούτε της κατασκευάστριας κοινοπραξίας, ούτε φυσικά του κράτους. Το ότι αυτή η χαμηλή ταχύτητα κίνησης των οχημάτων μεταφράζεται αυτόματα σε απώλεια χρόνου, απώλεια εισοδήματος, απώλεια ενέργειας καθώς αυξάνει η κατανάλωση των οχημάτων σε καύσιμο, είναι κάτι που επίσης κανένας δεν υπολογίζει.

Στην περίπτωση του οδικού άξονα Κορίνθου – Πατρών είναι φανερό ότι η κατασκευάστρια κοινοπραξία, αφού έλαβε φυσικά το ελεύθερο από τις αρμόδιες αρχές, λειτουργεί ως «απόλυτος άρχων», χωρίς να υπολογίζει κανέναν.

Το δεύτερο σημείο τριβής είναι αυτό που συμβαίνει στον άξονα Αθηνών – Θεσσαλονίκης, στο ύψος της Λεπτοκαρυάς, αλλά και στο ύψος της Γυρτώνης (λίγο μετά τη Λάρισα). Για όσους έχουν ταξιδέψει πρόσφατα στα σημεία αυτά, ίσως είχαν παρατηρήσει ότι υπήρχε αυξημένη κίνηση στον παράδρομο στο ύψος της Γυρτώνης, ο οποίος ήταν γεμάτος από φορτηγά οχήματα, τα οποία μέσω του παράδρομου απέφευγαν τα διόδια της εθνικής οδού. Ας σημειωθεί ότι, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει ψηφιστεί κάποιος νόμος που να απαγορεύει τη χρήση παράδρομων.

Και όμως και σε αυτό το σημείο η σύμπλευση κατασκευαστικών ομίλων και κράτους, έκανε το θαύμα της. Πρόκειται για μια συμφωνία που φανερά πλέον στοχεύει στη ληστεία μετά βασάνων του πολίτη, αλλά και του επαγγελματία, που δεν επιθυμεί να πληρώσει διόδια και δεν επιθυμεί επίσης να χρησιμοποιήσει δυναμικές μεθόδους, (σηκώνοντας ο ίδιος τη «μπάρα» στους σταθμούς διοδίων), αλλά αντίθετα επιθυμεί να ταξιδέψει μέσω ενός παράδρομου (με ότι σημαίνει αυτό για την ασφάλειά του και το χρόνο που θα ξοδέψει επιπλέον). Ας σημειωθεί ότι και σε αυτή την περίπτωση ο όποιος οδηγός, κάνει χρήση οδικού δικτύου εντελώς νόμιμα.

Σιγά μην άφηναν οι κατασκευαστικές εταιρείες να περάσει αυτό το θέμα έτσι. Για να δείξουν «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», σε συνεργασία φυσικά με τις αρμόδιες αρχές, σήκωσαν μια δική τους μπάρα που επιτρέπει να διέρχονται οχήματα ύψους μικρότερου των 2.8 μέτρων, απαγορεύοντας έτσι τη διέλευση φορτηγών οχημάτων, γεωργικών ελκυστήρων που ρυμουλκούν καρότσες γεμάτες βαμβάκι, στάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι, κλπ., (ας μην ξεχνάμε ότι το σημείο βρίσκεται στον κάμπο της Λάρισας), οχημάτων ειδικής χρήσης, αλλά και λεωφορείων, οχήματα που πλέον είναι αναγκασμένα να κινούνται αποκλειστικά στην εθνική οδό, καταβάλλοντας φυσικά το αντίστοιχο τίμημα στα διόδια.

Και αυτή είναι η λέξη – κλειδί: η λέξη αποκλειστικότητα, ή με σύγχρονους οικονομικούς όρους, το μονοπώλιο. Αυτό ακριβώς, έχουν πετύχει οι κατασκευάστριες εταιρείες στο εθνικό οδικό δίκτυο. Εγκατέστησαν τα εργοτάξιά τους εν των μέσον των εθνικών οδών, παρεμποδίζοντας επί σειρά ετών την ομαλή και ασφαλή κυκλοφορία των οχημάτων και λειτουργώντας όλα αυτά τα χρόνια σε κλίμα πλήρους ασυδοσίας και χωρίς καμία ενόχληση από κράτος και πολίτες, φυσικά τώρα δεν μπορούν να ανεχτούν ούτε καν τη σκέψη ότι μπορεί να απωλέσουν έστω και ένα εκατοστό του ευρώ από κάποιον ερασιτέχνη ή επαγγελματία οδηγό που θέλει να κάνει χρήση του παράδρομου, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει.

Φυσικά, αρωγός σε όλη αυτή την πρωτοφανή κατάσταση κύριος υπεύθυνος η κυβέρνηση της χώρας. Η κυβέρνηση που υπέγραψε με τις εταιρείες αυτές συμβάσεις που μόνο αποικιοκρατία θυμίζουν, αφήνοντάς τες ανεξέλεγκτες να κάνουν κυριολεκτικά ότι θέλουν, σαν να αποτελούν οι εθνικές οδοί τσιφλίκι τους. Η κυβέρνηση που βλέποντας να διογκώνεται το κίνημα όσων αρνούνται να πληρώσουν διόδια, δεν δίστασε να περάσει τροπολογία, που ποινικοποιεί τη συμπεριφορά αυτή, θεωρώντας την πλέον παραβίαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας !

Ωστόσο, υπάρχει ένα τουλάχιστον αντιπαράδειγμα, αυτό της Κερατέας. Εκεί που η συντονισμένη και συλλογική αντίδραση των πολιτών, έφερε αποτελέσματα και ανάγκασε την κυβέρνηση σε αναδίπλωση αν όχι σε πλήρη υποχώρηση. Χρειάστηκε γι’ αυτό να σκαφτεί η εθνική οδός Αθηνών – Λαυρίου και να κλείσει η κυκλοφορία των οχημάτων για εβδομάδες. Τι κι αν η κυβέρνηση επιστράτευσε ολόκληρη στρατιά από ΜΑΤ, συκοφάντες, ακόμα και προβοκάτορες – δολιοφθορείς. Τι κι αν έπνιξε γέρους ανθρώπους και μικρά παιδιά στα χημικά. Στο τέλος αναγκάστηκε να τα πάρει όλα πίσω, εφευρίσκοντας μάλιστα το επικοινωνιακό τέχνασμα ότι υπάρχει ανακωχή λόγω των ημερών του Πάσχα.

Το ερώτημα λοιπόν τίθεται αυτομάτως: κι αν οι αντιδράσεις των πολιτών για την καταβολή διοδίων αυξηθούν ποσοτικά αλλά κυρίως ποιοτικά. Αν κάποιοι οργανωθούν και σκάψουν την εθνική οδό σε κάποιο σημείο μεταξύ Κορίνθου – Πατρών ή στο ύψος της Λεπτοκαρυάς ή στη Γυρτώνη στον άξονα Αθηνών – Θεσσαλονίκης. Αν κάποιοι επιχειρήσουν να ξηλώσουν αυτή την «μπάρα» του αίσχους στη Γυρτώνη; Αν δηλαδή γίνει της Κερατέας στις εθνικές οδούς, τότε ποια θα είναι η αντίδραση της κυβέρνησης και των κατασκευαστικών εταιρειών;