Ετικέτες

Συνολικές προβολές σελίδας

Αναγνώστες

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

«Α λα Ιράκ ή… α λά Λιβύη; Ή άλλα ντ’ άλλων;!»


Πώς περνούσε η Λιβύη επί Καντάφι; Πώς περνούσε ο κόσμος; Ήταν καταπιεσμένος, όπως γενικά μαθαίνουμε;… Σύμφωνα με τον διάσημο blogger, David Rothscum, πριν ξεσπάσει το χάος, η Λιβύη είχε ένα χαμηλότερο ποσοστό κρατουμένων από την Τσεχική Δημοκρατία. Συγκεκριμένα, βρισκόταν στην 61η θέση. Η Λιβύη είχε το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Αφρική. Λιγότερο από το 5% των κατοίκων της πεινούσαν.
Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο οι τιμές των τροφίμων συνεχώς αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Λιβύης είχε καταργήσει όλους τους φόρους επί των τροφίμων. Οι Λίβυοι είχαν πλουτίσει, καθώς η χώρα τους είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην Αφρική. Η κυβέρνηση φρόντιζε, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμμετάσχει στην ευημερία.
Ο πλούτος ήταν μοιρασμένος δίκαια. Και πράγματι, στη Λιβύη ζούσαν λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία.
Πώς, όμως, έγινε η Λιβύη τόσο πλούσια; Γιατί έχει πετρέλαιο και δεν επέτρεπε σε ξένες εταιρείες να της το κλέβουν – τουλάχιστον από όταν ανέλαβε ο Καντάφι και μετά - όπως συμβαίνει στη Νιγηρία, μια χώρα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από την Shell.
Όπως κάθε χώρα, έτσι και η Λιβύη υποφέρει από μια κυβέρνηση διεφθαρμένων γραφειοκρατών, που προσπαθούν να κόψουν ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Ως απάντηση, ο Καντάφι θέσπισε νόμους, με τους οποίους τα έσοδα από το πετρέλαιο να διανέμονται απευθείας στον πληθυσμό της χώρας, γιατί ήταν της γνώμης, ότι η κυβέρνηση δεν ήταν δίκαιη στο λαό, αν και ο ίδιος δεν κατείχε μια επίσημη θέση στην κυβέρνηση.
Γιατί είναι οι ΗΠΑ τόσο εναντίον του Καντάφι; Γιατί ο Καντάφι είναι η κύρια απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στην Αφρική, επειδή προσπαθεί να ενώσει την ήπειρο και να την φέρει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Κατηγορεί τις ΗΠΑ, ότι δημιούργησαν τον ιό HIV. Ισχυρίζεται, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την δολοφονία του Matin Luther King και του John F. Kennedy. Λέει ότι απαγωγείς των αεροπλάνων της 9/11 είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάλεσε τους Λίβυους να δώσουν αίμα για τα θύματα του 9/11. Ο Καντάφι είναι επίσης ο τελευταίος ηγέτης μιας γενιάς μετρίων σοσιαλιστικών και παναραβικών επαναστατών που παραμένουν στην εξουσία μετά από την εξάλειψη του Nasser και του Χουσεΐν και η Συρία τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν.
Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν έχουν κανένα συμφέρον για την δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κόσμου. Εξ αντιθέτου, φαίνεται στα σχέδιά τους να έχουν ένα θεμελιώδες συμφέρον, να εξαναγκάσουν την Λιβύη με την αναρχία και το χάος να γονατίσει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι η καλύτερη εγγύηση για την καταστροφή της Λιβύης. Η φυλετική δομή της λιβυκής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή και πολύ χρήσιμη για την πυροδότηση και αξιοποίηση ενός τέτοιου πολέμου, και η αξιοποίηση, διότι η Λιβύη χωρίζεται ιστορικά σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.
Σε αυτό ακριβώ ςτο συμπέρασμα καταλήγει και ο Ντέιβιντ Κερκπάτρικ, ο επικεφαλής του γραφείου των "New York Times" στο Κάιρο, ο οποίος έγραψε πρόσφατα από τη Λιβύη ένα άρθρο, στο οποίο έθετε ένα ερώτημα-κλειδί για όλες τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο: "Το ερώτημα πλανάται πάνω από τη λιβυκή επανάσταση από τη στιγμή που ο πρώτος διοικητής τεθωρακισμένου λιποτάκτησε προκειμένου να διαμαρτυρηθεί στο πλευρό των εξαδέλφων του στη Βεγγάζη: είναι η μάχη για τη Λιβύη μια σύγκρουση ανάμεσα σε έναν στυγνό δικτάτορα και τη δημοκρατική αντιπολίτευση; Ή μήπως πρόκειται για έναν διαφυλετικό εμφύλιο πόλεμο;".
Το ερώτημα είναι καίριο διότι υπάρχουν δύο είδη κρατών στη Μέση Ανατολή: οι "πραγματικές χώρες" με μακρά ιστορία στην επικράτειά τους και ισχυρή εθνική ταυτότητα (Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ιράν) και εκείνες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "φυλές με σημαίες" ή πιο τεχνητά κράτη με σύνορα που τραβήχτηκαν σε ευθείες γραμμές από τις γραφίδες των αποικιακών δυνάμεων, εγκλωβίζοντας εντός τους μυριάδες φυλές και σέκτες, οι οποίες όχι μόνο δεν θέλησαν ποτέ να ζήσουν όλες μαζί, αλλά ούτε αφομοιώθηκαν ποτέ σε μια ενιαία κοινωνία πολιτών. Πρόκειται για τη Λιβύη, το Ιράκ, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, το Κουβέιτ, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Η Λιβύη είναι μόνο το πρώτο μιας σειράς ηθικών και στρατηγικών διλημμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίσουμε καθώς οι αραβικές εξεγέρσεις εξαπλώνονται σε αυτές τις "φυλές με τις σημαίες", σημειώνει ο Thomas Friedman στους New York Times: «Δεν θέλω να είμαι σκληρός με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και σέβομαι την επιθυμία του να αποτρέψει μαζικές δολοφονίες αμάχων στη Λιβύη. Αλλά πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Αυτό που έκανε το αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα τόσο δυνατό ήταν ότι ανήκε στον αιγυπτιακό λαό. Πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί όταν επεμβαίνουμε σε τόπους που θα μπορούσαν να καταρρεύσουν στα χέρια μας, α λα Ιράκ, ειδικά όταν δεν γνωρίζουμε, α λα Λιβύη, ποιες είναι πραγματικά οι ομάδες της αντιπολίτευσης - δημοκρατικά κινήματα με φυλετικές ηγεσίες ή φυλές που εκμεταλλεύονται τη δημοκρατική ρητορική;».

Δεν υπάρχουν σχόλια: