«Η απενοχοποίηση του Έλληνα»

«Να κάτσουν τώρα και να πληρώσουν τις μαλακίες τους» μου έλεγαν ταυτόχρονα δύο φίλοι με τους οποίους συζητούσα τον υπερδανεισμό των Ελλήνων πολιτών…
«Ξόδευαν σαν να ήταν δικά τους: κάμπριο, μπουζούκια, ψώνια, σινιέ»…

Τους έλεγα πως δεν ήταν η πλειονότητα που δανειζόταν για να πάει διακοπές, να πάει στα μπουζούκια ή να αγοράσει αυτοκίνητα πολυτελείας…

Και μια που η συζήτηση δεν πήγαινε πουθενά… την αφήσαμε στη μέση, δε σταμάτησε όμως να με κατατρώει…

Κάτι δε μου πήγαινε «ο λίθος προς τον Έλληνα ψιλονεόπλουτο».

Ναι, με είχαν εκνευρίσει και εμένα κατά καιρούς. Η επιδειξιομανία τους, οι διακοπές σε καλά ξενοδοχεία και η… βλακώδης ζωή.

Όταν ξανασκέφτομαι το θέμα, βλέπω στις επαναλαμβανόμενες επικρίσεις αρκετό τσουβάλιασμα, πολύ άδικο, συχνά σνομπισμό αλλά μερικές φορές και φθόνο (προσφιλής στην Ελληνική Κοινωνία).

Η λογική λοιπόν λέει πως όποιος έχει τα χρήματα, καλά κάνει και τα ξοδεύει, αφού είναι δικά του: Είσαι πλούσιος; Ο.Κ. Κάνε ό,τι θέλεις. Άσχετα που βρήκες τα χρήματα. Με πολιτικούς εκβιασμούς, με ψευτομετοχοποιήσεις, με κρατικά δάνεια(κι αγύριστα), με σκυλοπνίχτες, με κομπίνες, με μίζες…

Είσαι σε χαμηλότερα στρώματα; Τότε με λίγα λόγια, σκάσε και κολύμπα…

Εδώ αγνοούμε κάτι βασικό. Πως ο καπιταλισμός, όταν είδε πως δε μπορούσε να πουλήσει άλλα προϊόντα και υπηρεσίες… εφηύρε την πίστωση…

Πούλαγαν και χρεώνονταν οι άλλοι. Ένα τρικ όπου ο πολίτης έβγαζε τα απωθημένα του και όλοι ήταν χαρούμενοι. Οι μεν γιατί πλούτιζαν, οι δε γιατί περνούσαν καλύτερα χωρίς να φαντάζονται πως έμπαιναν προμελετημένα σε ένα λούκι υπερχρέωσης και δουλείας.

Στο κάτω-κάτω αν κάποιος αντιμετώπιζε πρόβλημα στο μέλλον, θα ήταν ο φτωχός. Ο πλούσιος είχε μαζί του όλοι τη νομενκλατούρα, έβγαζε κυβερνήσεις, διαφέντευε…

Δεν δανείζονταν όμως μόνον εκείνοι που ήθελαν την επίδειξη. Ναι ήταν και εκείνοι που ήθελαν να στήσουν μια δουλειά, να βελτιώσουν τη μικρή τους επιχείρηση, να αγοράσουν ένα σπιτάκι ή έστω και ένα εξοχικό. Ίσως και εκείνοι που ήθελαν να δουν πως ζουν στο Παρίσι ή τη Ρώμη…

Ήταν κακό; Ναι ήταν γιατί «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Εκ των υστέρων ήταν κακό γιατί δε μπόρεσαν να προφητεύσουν τη χρεοκοπία της χώρας μας… Όλοι πίστευαν πως θα υπήρχαν πάντα δουλειές…

Με την ίδια λογική ήταν κακοί και εκείνοι που έδιναν ένα φακελάκι στους γιατρούς γιατί δεν είχαν τα χρήματα να πάνε στα μεγάλα κέντρα υγείας ή γιατί ήθελαν να σώσουν τους δικούς τους…

Με την ίδια λογική ήταν κακός και ο μπαμπάς που ήθελε να δει το γιο του να έχει μια δουλειά… και πλησίαζε τον τοπικό παράγοντα…

Δεν ξέρω…

Κάποτε κατήγγειλα όλες αυτές τις πρακτικές γιατί δεν ταίριαζαν στην «κουλτούρα» μου. Τώρα τις αναθεωρώ. Δε φταίνε οι «χαμηλές εισοδηματικά τάξεις» που βρίσκονται εκεί, ούτε που δεν έχουν όλα τα δεδομένα και την Παιδεία για να κρίνουν τις πολιτικές των Παγκοσμίων Οικονομικών Κέντρων ή αρκούνται στις πολιτικές μεγαλοστομίες.

Μπορεί να υπάρχουν λαμόγια πολλά. Δεν είναι όμως όλοι λαμόγια. Ο απλός πολίτης που προσπαθεί να βρει μία διέξοδο από τη μοίρα του δεν είναι κατά τη γνώμη μου κατακριτέος…

Βάλτε στη ζυγαριά έναν Έλληνα συνταξιούχο που κατόρθωσε να πάρει το εφάπαξ του με όλες τις Ελληνικές «ζαβολιές»… και από την άλλη μεριά έναν Έλληνα Εφοπλιστή, έναν Μεγαλοεπιχειρηματία ή έναν Πολιτικό…

Για μένα η εικόνα είναι σαφής: όσο και να φάει ο συνταξιούχος… δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει το βάρος ενός καρχαρία.

Φιλικά,

Γ.Λ.

Υ.Γ. επειδή αφήσαμε χθες τη συζήτηση στη μέση…
Υ.Γ._2 Το ξέρετε πως οι κολοσσοί δανείζονται με 1% και μετά μας τα δίνουν με επιτόκιο 10%;