Χρωστάμε 1 δισ. ευρώ την ημέρα!!!

Ίσως να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά βάζοντας κάτω τα νούμερα και το χρέος μας, που φτάνει περίπου τα 350 δισ. ευρώ, μπορεί εύκολα να συμπεράνουμε ότι απλά χρωστάμε, 1 δισ. ευρώ την ημέρα!

Το νούμερο είναι εξωπραγματικό και δεν χρειάζεται κανείς να είναι είτε φοιτητής των οικονομικών ή οικονομολόγος. Απλή αριθμητική είναι, για να καταλάβουμε ότι αυτό το χρέος, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Τι κι αν υπόσχονται επιμηκύνσεις, τι κι αν πουλήσουμε τη γη μας. Μα μας λένε ότι από την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας, θα εξοικονομήσουμε 50 δις. Ας πούμε ότι συμβαίνει αυτό (που δεν πρόκειται). Σύμφωνα με τον παγκόσμιο μετρητή, εκείνο που μετράει το χρέος των κρατών, το 2015 το χρέος μας θα είναι κοντά 400 δις.

Δηλαδή ακόμη και να πουλήσουμε την γη και να εξοικονομήσουμε 50 δισ. πάλι στο ίδιο χρέος που είμαστε σήμερα θα παραμείνουμε.

Κι εκείνοι, μας λένε για σωτηρία της πατρίδας και άλλα... φίδια.

Και τώρα τι κάνουμε;

Πάμε σε ανασχηματισμό; Σε συγκυβέρνηση; Σε εκλογές;

Ο ανασχηματισμός οδηγεί σε προσωρινή εκτόνωση, αφού αν αλλάξει ο υπουργός οικονομικών, το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, θα κάνει τον κόσμο να περιμένει λίγο ακόμη.

Σε συγκυβέρνηση; Με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου φυσικά. Και πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει συμφωνία σε ζωτικής σημασίας θέματα;

Σε εκλογές, υπάρχει άλλη λύση;

Κυβέρνηση, είναι το ΔΝΤ. Είτε βάλουμε κυβέρνηση τον Καρατζαφέρη, είτε την Παπαρήγα, έχουμε υποχρεώσεις, ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ.

Είναι τέτοιο το χρέος, που δυστυχώς οι "ένοικοι" αυτής της χώρας είναι όμηροι και "φεσωμένοι".

Και η λύση ποια είναι; Να ξεσηκωθεί ο κόσμος; Μα άντε και υπάρχει αναρχία. Θα σβηστεί το χρέος;

Να μην περάσουν τα μέτρα. Πού θα βρουν τα λεφτά;

Απάντηση: Κράτος, βρες αυτούς που φοροδιαφεύγουν και φέρε πίσω τα 600 δισ. που έχουν βγει στο εξωτερικό. Αυτομάτως γινόμαστε πλούσια χώρα με πλεόνασμα.

Τράπεζες: Δώστε λεφτά από αυτά που πήρατε, στην αγορά. Η ανάπτυξη έρχεται μόνο έτσι.

Κόσμος: Αλλάξτε συνήθειες. Μας έφαγε η μεγαλομανία, το πουλμουρ και η λεζάντα! Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έλεγαν... μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια μου.

Αλλιώς, ας υπομείνουμε για άλλη μια φορά μια σκλαβιά, που θα είναι περισσότερο οδυνηρή.

Αρχείο Στή